رابطه دین‌داری و امید: نقش واسطه‌ای صبر

هدف این پژوهش تدوین مدلی ساختاری جهت تعیین رابطۀ مؤلفههای دینداری، صبر و امید بود. روش پژوهش حاضر همبستگی بود. شرکتکنندگان شامل 527دانشجوی دانشگاه شیراز بودند که با روش نمونهبرداری تصادفی خوشهای چندمرحلهای انتخاب و پرسشنامۀ دینداری (گلاک و استارک، 1965 )، مقیاس صبر(خرمائی، فرمانی و سلطانی، 1393 ) و پرسشنامۀ امید (اشنایدر، 1996 ) را تکمیل کردند. نتایج نشان داد که مدل پیشنهادی با دادههای پژوهش برازش مناسب داردو اثر مستقیم دینداری بر صبر و صبر بر امید تأیید شد. همچنین اثر واسطهای صبر بین دینداری و امید مورد تأیید قرار گرفت. بر اساس یافتههای پژوهش حاضربهتر است بر باورها و اعتقادات مذهبی (مانند معرفت الهی) و عاطفۀ دینی (مانند دلبستگی به خدا) بیش از مناسک و پیامدهای دینی کار شود. به عبارت دیگر،ابعاد مختلف دین، اگر با صبوری همراه شوند باعث ارتقا سطح امیدواری افراد شده، برای ایجاد زندگی پرامید و هدفمند جوانان مؤثرتر از حالتی است که آموزشدینداری بهتنهایی انجام شود. نتیجۀ این فرایندها تولید نظریه و مدلهایی خواهد بود که در کاربستهای تربیتی، آموزشی، مشاورهای و درمانی سودمند و مؤثرباشد.